Wyszukiwarka ulic
Ulica Krucza
Położenie
Ul.Krucza przebiega od ul.Szpitalnej do Mokotowskiej.
Pochodzenie nazwy
Z kraczącym ptakiem ulicę tę łączy jedynie kolor ziemi, na której ją wytyczono. Były z tym nie lada kłopoty, bo prace utrudniał podmokły grunt za linią Nowogrodzkiej, zwany właśnie "krukiem". Wcześniej okolicę upodobały sobie żaby. Ich rechot, czyli staropolskie, popularne zwłaszcza w Gdańsku i Krakowie "krukanie", również tłumaczy nazwę śródmiejskiej arterii.
źródło: "Warszawa i jej ulice. O pochodzeniu nazw" - Jarosław Osowski i Oficyna Wydawnicza "Mówią wieki"
Nieco historii
Przeprowadzona ok. 1770, pierwotnie kończyła się ślepo poza Nowogrodzką; projektowane doprowadzenie jej do Szpitalnej utrudniał podmokły grunt, bagno, zwane przez lud krukiem, stąd nazwa ulicy. W XVIII w. zabudowane zostały tylko skrzyżowania z Nowogrodzką, Żurawią, Wspólną, Hożą i Wilczą, poza tym ulica biegła wśród ogrodów i pól. W 1823 Krucza otrzymała połączenie z przeprowadzonymi wtedy Al. Jerozolimskimi. W czasach Królestwa Kongresowego przybyło na Kruczej kilka domów między Nowogrodzką i Wspólną. W 1854 wybudowany został przy rogu Al.Jerozolimskich i Kruczej pod nr 48 dom Kazimierza Granzowa (arch. H. Marconi). Po 1870 Kruczą objęła spekulacja działkami budowlanymi i budową domów i trwała do końca stulecia. Krucza została zabudowana kamienicami przeważnie 3- lub 4-piętrowymi i licznymi sklepami na parterach; w XX w. słynęła zwłaszcza ze sklepów z kapeluszami damskimi. Pod nr 26 znajdowała się "żółta" kamienica Łęckich, uwieczniona w Lalce Prusa. Ulica miała intensywny ruch kołowy i pieszy; była przy tym dość wąska. Ok. 1935 przez Kruczą puszczono autobusy. W 1944 zabudowa Kruczej została wypalona w ok. 90%, ocalało kilka kamienic między Alejami i Nowogrodzką oraz koło Wilczej. Po wojnie Krucza została przedłużona do Brackiej i znacznie poszerzona; przeprowadzono tu linię trolejbusową. Ok. 1950 K. zabudowano gmachami biurowymi ministerstw, centralnych zarządów i innych instytucji. W latach 1954-1959 wzniesiono wieżowiec "Grand Hotel" (arch. arch. S. Bieńkuński i S. Rychłowski), jeden z największych ówczesnych hoteli warszawskich. W latach 1958-1961 wzniesiono 5- i 6-kondygnacyjne domy mieszkalne o wyrównanym gabarycie z obszernymi lokalami sklepowymi.
źródło: "Ulice i place Warszawy" - Eugeniusz Szwankowski, Wydawnictwo Naukowe PWN SA
Ul.Krucza przebiega od ul.Szpitalnej do Mokotowskiej.
Pochodzenie nazwy
Z kraczącym ptakiem ulicę tę łączy jedynie kolor ziemi, na której ją wytyczono. Były z tym nie lada kłopoty, bo prace utrudniał podmokły grunt za linią Nowogrodzkiej, zwany właśnie "krukiem". Wcześniej okolicę upodobały sobie żaby. Ich rechot, czyli staropolskie, popularne zwłaszcza w Gdańsku i Krakowie "krukanie", również tłumaczy nazwę śródmiejskiej arterii.
źródło: "Warszawa i jej ulice. O pochodzeniu nazw" - Jarosław Osowski i Oficyna Wydawnicza "Mówią wieki"
Nieco historii
Przeprowadzona ok. 1770, pierwotnie kończyła się ślepo poza Nowogrodzką; projektowane doprowadzenie jej do Szpitalnej utrudniał podmokły grunt, bagno, zwane przez lud krukiem, stąd nazwa ulicy. W XVIII w. zabudowane zostały tylko skrzyżowania z Nowogrodzką, Żurawią, Wspólną, Hożą i Wilczą, poza tym ulica biegła wśród ogrodów i pól. W 1823 Krucza otrzymała połączenie z przeprowadzonymi wtedy Al. Jerozolimskimi. W czasach Królestwa Kongresowego przybyło na Kruczej kilka domów między Nowogrodzką i Wspólną. W 1854 wybudowany został przy rogu Al.Jerozolimskich i Kruczej pod nr 48 dom Kazimierza Granzowa (arch. H. Marconi). Po 1870 Kruczą objęła spekulacja działkami budowlanymi i budową domów i trwała do końca stulecia. Krucza została zabudowana kamienicami przeważnie 3- lub 4-piętrowymi i licznymi sklepami na parterach; w XX w. słynęła zwłaszcza ze sklepów z kapeluszami damskimi. Pod nr 26 znajdowała się "żółta" kamienica Łęckich, uwieczniona w Lalce Prusa. Ulica miała intensywny ruch kołowy i pieszy; była przy tym dość wąska. Ok. 1935 przez Kruczą puszczono autobusy. W 1944 zabudowa Kruczej została wypalona w ok. 90%, ocalało kilka kamienic między Alejami i Nowogrodzką oraz koło Wilczej. Po wojnie Krucza została przedłużona do Brackiej i znacznie poszerzona; przeprowadzono tu linię trolejbusową. Ok. 1950 K. zabudowano gmachami biurowymi ministerstw, centralnych zarządów i innych instytucji. W latach 1954-1959 wzniesiono wieżowiec "Grand Hotel" (arch. arch. S. Bieńkuński i S. Rychłowski), jeden z największych ówczesnych hoteli warszawskich. W latach 1958-1961 wzniesiono 5- i 6-kondygnacyjne domy mieszkalne o wyrównanym gabarycie z obszernymi lokalami sklepowymi.
źródło: "Ulice i place Warszawy" - Eugeniusz Szwankowski, Wydawnictwo Naukowe PWN SA
- DRUKUJ
- POWRÓT
