Wyszukiwarka ulic
Ulica Mariensztat
Położenie
Ul.Mariensztat leży na osiedlu Mariensztat, biegnie od ul.Dobrej do Krakowskiego Przedmieścia.
Nieco historii
Ongiś była to droga biegnąca wąwozem strumienia od Krakowskiego Przedmieścia do przeprawy przez Wisłę stąd zwana: Ku Wiśle. Od XVI w. wąska ulica wzdłuż terenów należących do klasztoru Bernardynów, stąd zwana Bernardyńską lub Przy Murze Bernardyńskim. Nazywana była też Błotnistą. Na początku XVII w. przy Mariensztacie wybudowano kościół i klasztor Bernardynek, zwanych Klaryskami. Poza tym stały tu w XVII w. domy drewniane, zburzone podczas najazdu szwedzkiego 1656. Od połowy XVIII w. była to główna ulica jurydyki założonej przez Eustachego i Marię Potockich i od imienia założycielki nazwanej miastem Marii - Mariensztatem. W 1784 na 22 posesjach Mariensztatu stało 6 kamienic i 22 domy drewniane oraz obszerne zabudowania wspomnianego klasztoru. W czasach Królestwa Kongresowego liczba kamienic wzrosła do 19. Klasztor i kościół Klarysek zamieniono na konserwatorium muzyczne; kształcił się w nim Fryderyk Chopin. W 1844 w związku z budową wiaduktu (w latach 1844-1846 przez inż. Feliksa Pancera) zburzono część zabudowy dawnej jurydyki oraz dawny klasztor i kościół Bernardynek; wiadukt ten był częścią Nowego Zjazdu. Od 1865 stanowił on dojazd do pierwszego w Warszawie mostu stalowego, zwanego mostem Kierbedzia. W 1847 utworzono zaczątek placu na Mariensztacie. Ostatecznie plac ukształtował się ok. 1865, stając się głównym rynkiem targowym Powiśla. W 1903 plac Mariensztacki uporządkowano i wybudowano przy nim kilka wysokich kamienic. Pod arkadami Nowego Zjazdu umieszczono składy dekoracji teatralnych. Zabudowa została zburzona w 1944, z wyjątkiem bernardyńskiego kościoła św. Anny. W latach 1948/1949 w związku z budową trasy W-Z przerwano połączenie Mariensztatu z Krakowskim Przedmieściem i wybudowano przy Mariensztacie osiedle mieszkaniowe "Mariensztat" (arch. Z. Stępiński), nawiązujące swą architekturą do budownictwa XVIII-wiecznego. Plac stał się centrum osiedla; w latach pięćdziesiątych był miejscem zabaw publicznych.
źródło: "Ulice i place Warszawy" - Eugeniusz Szwankowski, Wydawnictwo Naukowe PWN SA
Ul.Mariensztat leży na osiedlu Mariensztat, biegnie od ul.Dobrej do Krakowskiego Przedmieścia.
Nieco historii
Ongiś była to droga biegnąca wąwozem strumienia od Krakowskiego Przedmieścia do przeprawy przez Wisłę stąd zwana: Ku Wiśle. Od XVI w. wąska ulica wzdłuż terenów należących do klasztoru Bernardynów, stąd zwana Bernardyńską lub Przy Murze Bernardyńskim. Nazywana była też Błotnistą. Na początku XVII w. przy Mariensztacie wybudowano kościół i klasztor Bernardynek, zwanych Klaryskami. Poza tym stały tu w XVII w. domy drewniane, zburzone podczas najazdu szwedzkiego 1656. Od połowy XVIII w. była to główna ulica jurydyki założonej przez Eustachego i Marię Potockich i od imienia założycielki nazwanej miastem Marii - Mariensztatem. W 1784 na 22 posesjach Mariensztatu stało 6 kamienic i 22 domy drewniane oraz obszerne zabudowania wspomnianego klasztoru. W czasach Królestwa Kongresowego liczba kamienic wzrosła do 19. Klasztor i kościół Klarysek zamieniono na konserwatorium muzyczne; kształcił się w nim Fryderyk Chopin. W 1844 w związku z budową wiaduktu (w latach 1844-1846 przez inż. Feliksa Pancera) zburzono część zabudowy dawnej jurydyki oraz dawny klasztor i kościół Bernardynek; wiadukt ten był częścią Nowego Zjazdu. Od 1865 stanowił on dojazd do pierwszego w Warszawie mostu stalowego, zwanego mostem Kierbedzia. W 1847 utworzono zaczątek placu na Mariensztacie. Ostatecznie plac ukształtował się ok. 1865, stając się głównym rynkiem targowym Powiśla. W 1903 plac Mariensztacki uporządkowano i wybudowano przy nim kilka wysokich kamienic. Pod arkadami Nowego Zjazdu umieszczono składy dekoracji teatralnych. Zabudowa została zburzona w 1944, z wyjątkiem bernardyńskiego kościoła św. Anny. W latach 1948/1949 w związku z budową trasy W-Z przerwano połączenie Mariensztatu z Krakowskim Przedmieściem i wybudowano przy Mariensztacie osiedle mieszkaniowe "Mariensztat" (arch. Z. Stępiński), nawiązujące swą architekturą do budownictwa XVIII-wiecznego. Plac stał się centrum osiedla; w latach pięćdziesiątych był miejscem zabaw publicznych.
źródło: "Ulice i place Warszawy" - Eugeniusz Szwankowski, Wydawnictwo Naukowe PWN SA
- DRUKUJ
- POWRÓT
