Ulica Bielańska
Położenie
Ul.Bielańska przebiega od pl.Teatralnego do al."Solidarności" (do pasa w kierunku wschodnim) i dalej od al."Solidarności" (od pasa w kierunku zachodnim) do ul. Długiej.
Nieco historii
Odcinek dawnego traktu prowadzącego do Bielan i Młocin, stąd nazwa nadana urzędowo w 1770r. Przedtem zwana Kamedulską od gruntów, które miał ten zakon, lub Gołubską od posiadłości Gołubskie przy zbiegu Bielańskiej i Senatorskiej. W pierwszej połowie XVII w. wzniesiono tu kilka dworów magnackich. Ok. 1730 wybudowano barokowy pałac Przebendowskich, później Zawiszów i Radziwiłłów. Od 1765 przy zbiegu Bielańskiej i Daniłowiczowskiej znajdowała się mennica. W końcu XVIII w. stały tu oprócz niej 2 pałace, 12 domów murowanych i 8 drewnianych, w których mieszkała ludność żydowska. W latach 1818-1828 Bielańska zabudowana była 2-piętrowymi kamienicami klasycystycznymi, z wyróżniającą się kamienicą Mikulskiego przy Bielańskiej i Senatorskiej (arch. A. Corazzi). W XIX w. Bielańska była ulicą hoteli i jedną z najbardziej handlowych ulic Warszawy zamieszkałą w znacznej części przez ludność żydowską. W 1893 Bielańską wybrukowano kostką porfirową. Na początku XX w. na miejscu mennicy wzniesiono gmach Banku Państwa (późn. Bank Polski). Ok. 1920 pod nr 5 znajdował się Teatr "Marywil", po jego spaleniu i odbudowie mieściła się tu operetka, a od 1935 - Teatr Żydowski. Zabudowa zniszczona została całkowicie w 1944. W 1949 przy budowie Trasy W-Z skrócono znacznie ul.Bielańską. W latach 1960/1961 w pobliżu Senatorskiej wybudowano osiedle "Plac Teatralny" (arch. arch. J. Czyż, J. Furman, L. Robaczyński, A. Skopiński).
źródło: "Ulice i place Warszawy" - Eugeniusz Szwankowski, Wydawnictwo Naukowe PWN SA
- DRUKUJ
- POWRÓT
