Wyszukiwarka ulic
Ulica Pańska
Położenie
Ulica Pańska na terenie Śródmieścia biegnie od ul. E. Plater do al.Jana Pawła II. Dalej przechodzi na Wolę - do ul.Towarowej.
W Śródmieściu położone są budynki jedynie po stronie nieparzystej: od numeru 3 do 7.
Nieco historii
Ok. 1757 właściciel dawnej włóki Rembowskich marszałek Franciszek Bieliński kazał wytyczyć ulicę biegnącą środkiem włóki od ul.Wielkiej na zachód w stronę Woli. Po obu stronach ulicy wydzielono 70 działek, większych między Wielką i Wronią, mniejszych poza Wronią. Ulicę początkowo nazywano Nową albo Wspaniałą, a w 1770 otrzymała urzędowo nazwę Pańska od założyciela Bielińskiego, pana na Bielinie, Otwocku, Radzyminie etc. Ulica została zabudowana wkrótce po założeniu na całej długości; w 1784 stały przy niej 4 domy murowane, 63 drewniane oraz młyn; ogrody rozciągały się przeważnie po północnej stronie ulicy. W XVIII w. wybrukowana została tylko w połowie. W czasach Królestwa Kongresowego zabudowany został murowanymi domami początkowy odcinek ulicy od Wielkiej do obecnej Mariańskiej. W 1864 Pańska została na nowo wybrukowana. W latach 1870-1890 Pańska została całkowicie zabudowana kamienicami czynszowymi oraz domami rzemieślniczymi (arch. M. Berent). W 1944 zabudowa została przeważnie zburzona, z wyjątkiem kilku domów przy Mariańskiej i Miedzianej. Ok. 1952 w związku z budową Pałacu Kultury i Nauki został skasowany początkowy odcinek Pańskiej od Wielkiej do Mariańskiej, w związku zaś z budową arterii Świętokrzyska - Kasprzaka zaczęto wyburzać blok domów i ruiny między Pańską a Prostą na odcinku od nowo utworzonego ronda przy Marchlewskiego (obecnie al.Jana Pawła II) do Żelaznej.
źródło: "Ulice i place Warszawy" - Eugeniusz Szwankowski, Wydawnictwo Naukowe PWN SA
Ulica Pańska na terenie Śródmieścia biegnie od ul. E. Plater do al.Jana Pawła II. Dalej przechodzi na Wolę - do ul.Towarowej.
W Śródmieściu położone są budynki jedynie po stronie nieparzystej: od numeru 3 do 7.
Nieco historii
Ok. 1757 właściciel dawnej włóki Rembowskich marszałek Franciszek Bieliński kazał wytyczyć ulicę biegnącą środkiem włóki od ul.Wielkiej na zachód w stronę Woli. Po obu stronach ulicy wydzielono 70 działek, większych między Wielką i Wronią, mniejszych poza Wronią. Ulicę początkowo nazywano Nową albo Wspaniałą, a w 1770 otrzymała urzędowo nazwę Pańska od założyciela Bielińskiego, pana na Bielinie, Otwocku, Radzyminie etc. Ulica została zabudowana wkrótce po założeniu na całej długości; w 1784 stały przy niej 4 domy murowane, 63 drewniane oraz młyn; ogrody rozciągały się przeważnie po północnej stronie ulicy. W XVIII w. wybrukowana została tylko w połowie. W czasach Królestwa Kongresowego zabudowany został murowanymi domami początkowy odcinek ulicy od Wielkiej do obecnej Mariańskiej. W 1864 Pańska została na nowo wybrukowana. W latach 1870-1890 Pańska została całkowicie zabudowana kamienicami czynszowymi oraz domami rzemieślniczymi (arch. M. Berent). W 1944 zabudowa została przeważnie zburzona, z wyjątkiem kilku domów przy Mariańskiej i Miedzianej. Ok. 1952 w związku z budową Pałacu Kultury i Nauki został skasowany początkowy odcinek Pańskiej od Wielkiej do Mariańskiej, w związku zaś z budową arterii Świętokrzyska - Kasprzaka zaczęto wyburzać blok domów i ruiny między Pańską a Prostą na odcinku od nowo utworzonego ronda przy Marchlewskiego (obecnie al.Jana Pawła II) do Żelaznej.
źródło: "Ulice i place Warszawy" - Eugeniusz Szwankowski, Wydawnictwo Naukowe PWN SA
- DRUKUJ
- POWRÓT
